kasjopeja

Właśnie przegladnęłam wszystkie notatki, przeczytałam tez komantarze... wnioski:

Czyżby mój obecny stan był karą za to, że nie doceniam tego co mam... to nie jest tak, ja wiem, że mam naprawdę dużo szczęścia... mam wspaniałych rodziców, brata, babcię, studiuje na takiej uczelni, mam naprawde świetną współlokatorkę, mieszkam w spokojnej dzielnicy w ładnej kawalerce, pieniędzy rodzice mi nie oszczędzają mimo iż nie przelewa się w domku... ale nie mam nikogo... jestem sama... sama w tłumie ludzi... to mnie przytłacza, sprawia, że nie chce sie rano wstać, że na siłę trzeba sie uśmiechać...

byłam dzisiaj na spacerku...widziałam lejonki (dla niewtajemniczonych to bły jelonki)... spotkałam to małe stadko w moim ukochanym miejscu, tam gdzie doskonale potrafię sie wyciszyć, gdzie jest mi dobrze z dala od zgiełku miasta, z dala od ludzi... szukam takiego miejsca w Krakowie... zauważyłam że o tej porze na dziedzińcu Wawelu o zmroku nikogo nie ma... ostatnio spędziłam tam około godziny - bylam ja, pan ochroniarz tupiący po drugiej stronie dziedzińca i kilka osób z Włoch... jednak to wciąż nie to, ale przynajmniej mogłam na chwilkę uciec od tej masy ktora biega po uliczkach...

Sama siebie oszukuję, udaję przed samą sobą, że jest dobrze... nie chcę okłamywać samej siebie, chcę żeby było dobrze...chcę zapomnieć, ale jak to zrobić, gdy tyle rzeczy mi Ciebie przypomina - komputer, piosenki które lubię słuchać, soczki, pewien model samochodzika (po co ich tyle jeździ po drogach?), nawet sam śnieg i chęć pojeżdżenia na sankach... jak tu zapomnieć...

z dnia na dzień uczę się czegoś innego, zaczynam rozumieć zupełnie inne sprawy, widzę to gdzie popełniam błędy w kontaktach z drugimi osobami... Przy drugiej osobie, która coś dla mnie znaczy zapominam często o sobie, swoich potrzebach, dostosowuję się do niej, akceptuję ja taka jaka jest, a sama staram się zmienić dostosować, chcę się jej bardziej podobać, byc taką jaką sobie wymarzył... to mnie gubi - bo jest męczące...podobno zapomnę, nie jest to pierwszy taki przypadek... ale kiedy to bedzie, ile jeszcze połknę tabletek uspokajających?

chciałabym się uśmiechać tak często jak wcześniej, chciałabym znów widzieć słońce wtedy gdy go nie było... ciągle sobie powtarzam, że muszę być silna, że zniosę wszystko... jestem sama, nie mam z kim porozmawiać... albo rozmowa mi nie pomaga - po prostu nieodpowiedni ludzie...

jest mi ciężko bez Ciebie i ciężko razem z Tobą - nie wiem co lepsze... niech GÓRA mnie prowadzi, ale czy to mnie nie zabije? czy znów będę wstawać z wielkim wysiłkiem, czy usmiech jeszcze długo będzie sprawiał tak wielki ból? co ja piszę... egoizm przezemnie przemawia... Ty jesteś szczęśliwy i to chyba jest najważniejsze... obyś był zawsze szczęśliwy! może kiedyś dorosnę do tego czego Ty chcesz odemnie...